Jednym z popularniejszych obecnie stylów muzycznych w Rosji jest wciąż rock, który powstał w latach 50. w USA jako „rock and roll” (także: rock’n’roll, Рок-н-ролл). Wraz z nim pojawił się także bardzo charakterystyczny taniec, wykonywany do tej muzyki. W krajach anglojęzycznych termin „rock and roll” często przypisuje się w znaczeniu ogólnym muzyce rock, do której zaliczają się także punk-rock i inne jego odmiany.
Amerykański rock’n’roll jest wynikiem połączenia różnych stylów amerykańskiej muzyki. Praktycznie jednocześnie, niezależnie od siebie, nieznani nikomu muzycy amerykańskiego południa zaczęli łączyć ze sobą rythm and blues, boogie woogie, country i gospel, uzyskując tym samym nieznane dotąd brzmienia. Za pierwszy utwór rock’n’roll-owy uznaje się „Rocket 88” nagrany w 1951 roku. Rock’n’roll charakteryzuje się szybkim tempem, a także używaniem slangu młodzieżowego w tekstach piosenek. Podstawowymi instrumentami stały się gitara elektryczna, bas, perkusja i pianino. Wielu artystów oprócz nowej muzyki rockowej, wciąż wykonywało utwory country, bluesowe, jazzowe, a nawet pieśni narodowe, nadając im stylistykę charakterystyczną dla rock’n’rolla. Ikoną tego gatunku do dnia dzisiejszego jest Elvis Presley, który został nazwany „królem rock’n’rolla”. Wywarł on muzyczny i stylistyczny wpływ na młode pokolenie nie tylko Ameryki, ale i całego świata. Do prekursorów tego gatunku zaliczani są także Chuck Berry, Little Richard, Chabby Checker. Nowa treść, harmonia i instrumentalność, miały wpływ na całą drogę rozwoju kultury rockowej. Styl ten zyskał ogromną popularność także na Wyspach Brytyjskich – za sprawą zespołu The Beatles. Od tego czasu zaczyna się używać wspólnego terminu dla tego gatunku: „rock”.
Ten swoisty fenomen ideologiczny, który powstał w zachodniej młodzieżowej kulturze masowej, był zupełnie obcy w kulturze radzieckiej. Zajmowali się nim socjolodzy, politolodzy, kulturoznawcy, ale – co ciekawe – nie muzykolodzy. Amerykański rock’n’roll przeniknął do ZSRR jeszcze w połowie lat 50., pomimo tego, że jego radzieccy odbiorcy stanowili bardzo nieliczną grupę ludzi. Pierwsi, nieliczni artyści tego gatunku, wykonujący utwory analogiczne do amerykańskich pierwowzorów, pojawili się w krajach nadbałtyckich, Moskwie i Leningradzie. Wzorce szybko docierały także z Wysp Brytyjskich. Rock był oficjalnie ignorowany, chociaż często stawał się elementem antyzachodniej propagandy. Paradoksalnie, twist okazał się całkowicie akceptowanym i popularnym stylem muzycznym.
W ZSRR starano się nie dopuścić do rozwoju tej nowej i niebezpiecznej dla władzy kultury. Dlatego też w latach 60. jako alternatywa pojawiły się zespoły wokalno-instrumentalne. Rock’n’roll w tradycyjnej formie pojawił się w ZSRR w początkach lat 80., wraz z zachodnim odrodzeniem się tego stylu. Najbardziej popularnymi grupami tego gatunku stały się: Zoopark („Зоопарк”), Mashina Vremeni („Машина времени”), Sekret („Секрет”), Bravo („Браво”). Otwarcie w 1981 roku pierwszego klubu rockowego w Leningradzie zapoczątkowało wielkie kariery takich grup jak: Akwarium („Аквариум” – Boris Grebenschikov), Kino („Кино”), Alisa („Алиса”).
Z wydanej w 1993 roku książki, która jest wynikiem ankiet przeprowadzonych przez Jerzego Wertensteina-Żuławskiego w latach 1983 i 1984 oraz przez Aleksandra Nalazkowskiego w 1983 roku, dowiadujemy się, że: „Młodzi ludzie chcą, by rock mówił o życiu codziennym, o rzeczywistości, o systemie politycznym; o wartościach cenionych przez młodzież i przede wszystkim o wartościach ewangelicznych (przyjaźń, miłość do ludzi, dobro, godność, nadzieja, sprawiedliwość); o młodzieży, jej problemach i sytuacji; o świecie i jego problemach w sposób niekonwencjonalny, rock ma mówić o pokoju i ma mówić prawdę”. Wynika z tego jednoznacznie, iż pokolenie, które tworzyło nową kulturę, dążyło do pełni swobody, praw, do pokoju.
Dodaj komentarz
Brak komentarzy.
MUZYKA ROSYJSKA | Portal o współczesnej muzyce rosyjskiej | 
Skomentuj